.jpg)
Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου
Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα...
κείτεται -δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε- για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου, και συ στο σπιτάκι σου, μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.
Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται, η άνοιξή του παίζει και δεν την ξέρει πια. Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό, γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.
Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο Και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου, για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…
Λένα Παππά (απόσπασμα) από το περιοδικό «Ευθύνη», τεύχος 35, 1974 αναδημοσίευση «Ελεύθερη Γενιά», 1975
Γραμμένο από τη Λένα Παππά και αφιερωμένο στον 17χρονο μαθητή Διομήδη Κομνηνό, που στις 16 Νοεμβρίου 1973 -ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη- τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως από απόσταση 10 μέτρων…
Γραφείο Τύπου «ΝΕΑ ΠΝΟΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΟ»
