Σαν σήμερα, το 1987, συνέλαβαν τον Νικόλα τον Ασημο ή Νικο Ασημακόπουλο, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, στο μαγαζάκι του στην οδό Καλιδρομίου, στα Εξάρχεια, αφού τον κατηγόρησαν ψευδώς ότι βίασε μία κοπέλα και τον οδήγησαν στο Ψυχιατρείο. Εκει ο Νικόλας κατέπεσε εντελώς και...
μετά από ένα χρόνο περίπου αυτοκτόνησε (17 Μαρτίου του 1988) στον ίδιο χώρο που τον συνέλαβαν, στο μαγαζάκι της οδού Καλλιδρομίου.
Παρόλο που οι ιδέες μας ήταν διαφορετικές σε όλα τα επίπεδα (αν και μετά από 26 χρόνια που το ξανασκέφτομαι δεν ξέρω αν τελικά διαφωνούσα με τις ιδέες του η αν τελικά ένοιωθα ανασφάλεια με αυτές. γιατί κατά βάθος ίσως συμφωνούσα τελικά) κάναμε μια ωραία και σύντομη παρεΐτσα 10-15 λεπτων κάθε απόγευμα.
Έμενα στην οδό Μεθώνης στα Εξάρχεια, ένα δρόμο παράλληλο της οδού Καλλιδρομίου και είμασταν γειτόνοι.
Εκεί μεγάλωσα και γεννήθηκα και εγώ , γέννημα θρέμμα "Αναρχικός". Αν και του την έδινε γιατί κοντραριζόμασταν μέχρι... θανάτου, εν τούτοις με εκτιμούσε γιατί τον βοηθούσα ώστε τα τραγούδια που έγραφε αυτοσχέδια με την κιθάρα του, να γραφτούν σε παρτιτούρες.
Έτσι μου έδινε τα τραγούδια σε κασέτες και εγώ, στο σπίτι μου, τα άκουγα, τα έπαιζα λίγο στο πιάνο και του τα έγραφα στην παρτιτούρα για να τα δώσει να τα παίξουν. Άμα είχα κέφι και χρόνο του έκανα και καμια μικρή ενορχηστροσούλα, ένεκα, ότι είχα σπουδάσει μουσική στο Ελληνικό Ωδείο της οδού Διδότου, επίσης στα Εξάρχεια.
Όταν του έκανα τα χατίρια μου έλεγε, εσύ είσαι ο Σίμος ο Διάσημος και εγώ ο Νικόλας ο Άσημος, μετά βέβαια με έβριζε πάλι και με έλεγε μπουρζουά...
Μερικά βράδια τον συναντούσα στην Ταβέρνα "η Ωραία Νεάπολη", Καλλιδρομίου και Ζ. Πηγής γωνία, των αδελφών Σιδέρη, και πιάναμε την κουβέντα. Διαολιζόταν όταν του έλεγα ότι τα τραγούδια του είναι ρεμπέτικα και όχι επαναστατικά.
Και όμως, ο Νικόλας ήταν πραγματικός ρεμπέτης. Ίσως αναρχορεμπέτης. Μα αυτο δέν είναι και ο Ρεμπέτης ; Αναρχικός !
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά ; Γιατί 4 Σεπτεμβρίου ήταν πού τον δέσανε σαν να ήταν ζώο, μπροστά στα μάτια μου, και τον έστειλαν στο Ψυχιατρείο για να ξεκινήσει η Αρχή του Τέλους του!
Δύο φορές που πήγα στο Ψυχιατρείο, δεν με άφησαν να τον δω. Είχαμε μια αλλόκοτη και συγκρουσιακή αλλά κατά βάθος αγαπησιάρικη σχέση, που πολύ λίγος κόσμος την ξέρει, αλλά εγώ δεν θα την ξεχάσω ποτέ!
Ελπίζω ρε Νικόλα να γράφεις κανένα αναρχορεμπέτικο εκεί πάνω που είσαι αδελφέ !!!
