Η εικόνα που περιγράφω είναι από κυριακάτικο παιδικό αγώνα μπάσκετ, μεταξύ δύο εξαιρετικών ομάδων του Δήμου μας. Ο γονέας παίκτη της φιλοξενούμενης ομάδας «ζώντας» έντονα το παιχνίδι, δεν αρκείται στις φωνές και τους πανηγυρισμούς για τη νικηφόρα εμφάνιση της ομάδας του αλλά χτυπάει, επανειλημμένα, με δύναμη...
το άδειο πλαστικό κάθισμα που είναι δίπλα του.
Κάποια στιγμή δεν αντέχω και του ζητάω ευγενικά να μην χτυπάει τόσο δυνατά το κάθισμα γιατί κινδυνεύει να σπάσει όπως κάποια άλλα καθίσματα δίπλα του (όχι βέβαια σπασμένα από τον ίδιο αλλά στο πλαίσιο παλαιότερων αγώνων).
Ως απάντηση εισπράττω την επίπληξή του γονέα προς εμένα με το επιχείρημα/μομφή ότι εφόσον εγώ στήριζα, κατά την άποψή του, την αντίπαλη ομάδα δεν θα έπρεπε να μιλάω... Του εξηγώ ότι το ποια ομάδα υποστηρίζει ο καθένας μας δεν έχει καμία σχέση, καθώς εγώ αναφέρθηκα αποκλειστικά και μόνο στον κίνδυνο να σπάσει ένα κάθισμα μπροστά στα μάτια μου, το οποίο σε τελική ανάλυση αποτελεί περιουσία όλων των αδρά φορολογούμενων δημοτών, ανεξαρτήτως ομάδων και συλλογικών προτιμήσεων.
Δε μένω στο συγκεκριμένο περιστατικό, που είναι έτσι κι αλλιώς συνηθισμένο στο χώρο του αθλητισμού, ούτε το προσωποποιώ. Αυτά άλλωστε συμβαίνουν. Αυτό όμως που πραγματικά με προβλημάτισε ήταν η ανεκτική στάση κάποιων άλλων γονέων της φιλοξενούμενης ομάδας που ήταν παρόντες στο περιστατικό, καθώς και του επικεφαλής της αποστολής της ομάδας, οι οποίοι μάλλον θεώρησαν υπερβολική την αντίδρασή μου και περίπου ως "φυσιολογική" την εκτόνωση πάνω στα πλαστικά καθίσματα.
ΥΓ: Κάθε ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα είναι τυχαία...
ΠΠ
